(...) birdenbire atlarımızı eyerleyip yola koşuşumuzun ve onların gidişini yönlendirişimizin yalnızca benim bir yanılsamam olduğunu anladım. bu serüvenler belki de hiç de bizim serüvenlerimiz değildi, bize bir çeşit dışarıdan empoze ediliyorlardı, bizi hiçbir biçimde temsil etmiyorlardı, onların garip gidişatından hiçbir bakımdan sorumlu değildik; kendileri de bilmem hangi garip güçler tarafından bilmem nereden yönetildiklerinden bizi sürükleyip götürüyorlardı. (...)
(milan kundera, hiç kimse gülmeyecek)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder